Πετυχημένος είναι αυτός που όσο μεγαλώνει εξελίσσεται
Τι πλάσματα και εμείς οι άνθρωποι… Γεννιόμαστε, κλαίμε,
γελάμε και παλεύουμε αδιάκοπα. Νιώθουμε δε σημαντικοί, αν αποκτήσουμε
αγοραστική δύναμη, οικονομική ευρωστία, «για δες τα κατάφερε, οδηγεί το τάδε
αμάξι, κρατάει την τάδε τσάντα, μπράβο του/της».
Λίγο πολύ, όλοι έχουμε γίνει ακροατές τέτοιων συζητήσεων
στην καθημερινότητά μας, αλλά δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ: τι κατάφερε; Γιατί
να εναποθέτουμε τόση αξία στα υλικά αγαθά; Γιατί η απόκτησή τους να έχει γίνει
συνώνυμο με τη επιτυχία; Σίγουρα τα χρήματα παίζουν σημαντικό, έως και
καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας και κατά συνέπεια στην ευτυχία μας. Αναμφισβήτητα,
είναι απαραίτητο να είσαι κύριος του εαυτού σου, να πατάς στα πόδια σου και να
μπορείς να καλύψεις τις ανάγκες σου.
Αλλά ποιες ανάγκες είναι αυτές; Έχεις αναρωτηθεί ποτέ εάν
είναι ολότελα δικιές σου ή στις πλάσαρε όμορφα η κοινωνία που καταιγιστικά σε
βομβαρδίζει με τις τελευταίες τάσεις του πετυχημένου που «τα κατάφερε»;
Αυτός λοιπόν που τα κατάφερε δεν είναι μόδα, ήταν ο ίδιος
πάντα. Επιτυχημένος είναι ο άνθρωπος που ξέρει να λογαριάζει τις ανάγκες του
και να τις εκτιμάει. Ξέρει τι θέλει ο ίδιος και δεν μπερδεύεται με αυτό που
θέλουν να του επιβάλλουν τα εφήμερα πρότυπα. Είναι αυτός που προσέχει το
«είναι» του περισσότερο από το «έχω» του.
Πετυχημένος είναι αυτός που όσο μεγαλώνει εξελίσσεται,
πλουτίζει συναισθηματικά και γεμίζει εμπειρίες, είναι εκείνος που δεν σταματάει
να γνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό, ενώ ταυτόχρονα δεν παύει να μαθαίνει τον
κόσμο γύρω του. Είναι αυτός που περιτριγυρίζεται από αγαπημένους φίλους αλλά
όταν είναι μόνος του δεν νιώθει μοναξιά. Είναι αυτός που δεν έχει εξαρτήσεις,
που είναι ευγενικός ακόμα και στην γεμάτη βία κοινωνία μας, είναι αυτός που
πιστεύει στον εαυτό του και στις ιδέες του και παραμένει πεισματικά ρομαντικός
και ας έχει αντικρύσει την άσχημη πλευρά του κόσμου.
Πετυχημένος είναι αυτός που καταφέρνει να ζει ακλόνητος και
ταυτόχρονα τόσο βαθιά ευαισθητοποιημένος, γιατί το βλέμμα του είναι τόσο αγνό
όσο και η ψυχή του. Για τον λόγο αυτό λοιπόν, δεν θα αφήσει τον αναξιοπαθή
χωρίς να τον νοιαστεί. Η εικόνα αυτού που υποφέρει, δεν θα τον αφήσει αδιάφορο.
