Η σιωπή που δεν είναι ένοχη είναι πάντα καλύτερη απ’ το θόρυβο.

Απάντηση στην προηγούμενη ανάρτηση.

Αφιερωμένο στους «σιωπηρούς» ανθρώπους που δύναμη και αδυναμία τους είναι η σιωπή. Έχουν κάνει τη σιωπή τους προσευχή και την έχουν στείλει στον Θεό. Είναι θύματα της βαρβαρότητας των καιρών. Αντιστέκονται, μαζεύουν τα κομμάτια τους, τους συνειρμούς τους, τις σκέψεις και τα όνειρά τους και ξεκινούν για τα μεγάλα πνευματικά ταξίδια.

Η σιωπή είναι και θέση και άρνηση. Επικοινωνία αλλά και απόσυρση. Δηλωτικό ζωής. Δηλαδή, αισιοδοξία, συνέχεια ζωής, θάνατος, έκφραση του Απείρου.

Η τέχνη, περνώντας μέσα από τη σιωπή, γίνεται πιο εκφραστική. Ο θάνατος χάρη στη σιωπή είναι λιγότερο τρομακτικός. Οι λέξεις μέσα από τη σιωπή καταλήγουν στην ποίηση. Η σιωπή κουβαλάει μέσα της την εμμονή της αιωνιότητας και το άφθαρτο του πνεύματος. Ο πόνος, η οδύνη, ο βασανισμός μέσα απ’ τη σιωπή κρύβουν τη μέγιστη διαμαρτυρία στο απόγειό της.

Η σιωπή είναι καλός αγωγός. Μεταδίδει στον άνθρωπο τα κρυμμένα υπονοούμενα που βρίσκονται κάτω από τα ανεξήγητα πράγματα. Η σιωπή μας επιτρέπει να συλλάβουμε το νόημα της ζωής μέσα στα πράγματα που μας περιβάλλουν.

Ήχος της σιωπής είναι να μάθουμε να ακούμε την επιθυμία και τους φόβους του άλλου, να νιώθουμε το ανείπωτο. Να μάθουμε ν’ αφουγκραζόμαστε τι υπάρχει μετά απ’ την κραυγή, τη φωνή του ανθρώπου που τυλίγεται με το σεντόνι του αιωνίου ύπνου.

Ν’ αφουγκραζόμαστε τον ήχο της σιωπής της ταραγμένης ψυχής του ανθρώπου που ζει σ’ ένα ερειπωμένο σπίτι δίχως φως, δίχως νερό, δίχως τζάμι στο φεγγίτη. Ν’ αφουγκραζόμαστε τη σιωπή της γυναίκας που θέλει να σφραγίσει μέσα της ένα χαμόγελο, ένα ασήμαντο χάδι του αγαπημένου της μέχρι την αιωνιότητα. Ν’ αφουγκραζόμαστε την σιωπή του κοινωνικά αποκλεισμένου και κατατρεγμένου ανθρώπου.

Η σιωπή που δεν είναι ένοχη είναι πάντα καλύτερη απ’ το θόρυβο.